Sponsors bedankt!

Sponsors bedankt!

Nog een laatste bericht vanuit Uganda.

Van het geld wat wij vanuit Nederland mee mochten nemen hebben we/heeft Wakisa het volgende kunnen doen:

• Reparatie dak winkeltje
• Reparatie 5 naaimachines
• Grote kast voor klaslokaal
• Plastic bakken voor in de kast
• Dagje uit (35 personen) naar de dierentuin, inclusief busreis, eten en drinken
• Nieuw whiteboard
• Diner op de laatste dag (gedeeltelijk)

Binnenkort gaat de waterpomp gerepareerd worden zodat er water in de slaapzaal is. De meisjes lopen nu jerrycans de trap op te sjouwen.

Met het geld wat er dan nog over is wordt het gebouw geverfd!

Nogmaals dank voor jullie gulle giften namens Wakisa!

Afscheid bij Wakisa Ministries

Afscheid bij Wakisa

Vandaag hebben we afscheid genomen van de meiden, teachers en aunti’s van Wakisa. Maar voor we daar verder over vertellen hebben jullie eerst de donderdag nog van ons tegoed. Want ook deze dag was weer heel bijzonder!

Ook deze dag “kregen” we weer volop de ruimte ons activiteiten te gaan doen. Voor de ochtend hadden we bedacht om verder te gaan met het Bijbelgedeelte waar Nanda eerder deze week over had gesproken: “Jezus wast de voeten van de discipelen”. 

Na dit verhaal nog een keer met ze te hebben gelezen hebben we besproken wat Jezus ons met dit verhaal wil leren. We zijn allemaal gelijk, de een is niet meer of beter dan de ander. Hierna hebben we het verhaal in de praktijk gebracht. De tieners zijlijn twee rijen tegenover elkaar gaan zitten en wij zij hun voeten gaan wassen. In een bak warm water, lekker met geurende scrub. Na het afdrogen hebben we de voetjes heerlijk ingesmeerd met body lotion. Op de achtergrond klonk een mooi muziekje. De meiden waren erg onder de indruk, net verhaal ging op deze manier voor ze leven. 

Na de lunch en het rustuurtje, was het tijd voor de beauty middag! Met de meiden hebben we besproken dat we allemaal anders zijn, maar dat we stuk voor stuk mooi en uniek geschapen zijn. We mogen goed voor ons lichaam zorgen en ons ook mooi maken. En dat gingen we doen! We zijn begonnen met een masker. Wat een hilariteit, en wat een lol hebben we gehad. Bruine gezichten met witte maskers en de twee muzunku’s (wij dus) met een chocolade masker. De teachers, die er natuurlijk niet onderuit kwamen om ook een maskers op te doen, gilden het uit van de pret. De quard wist niet wat hij er van moest denken en ging, nadat hij om het hoekje had gekeken, snel weer terug naar zijn post:). Nadat de maskers waren afgespoeld en de rust een beetje was weergekeerd ging de ene helft van de groep nagels lakken en de andere helft van de groep bezig met make up. Opperste concentratie en hilariteit wisselde elkaar af bij de meiden! Om 5 uur moesten we ze meerder keren toespreken dat we echt moesten stoppen. We hadden voor iedereen nog een klein presentje (nagellak, haar elastiekjes en een paar proefmonstertje) die ze glunderend in ontvangst namen. Wat hebben we met z’n allen genoten van deze pretmiddag! 

‘S avonds hebben we gezellig met z’n zessen gegeten. Terug in ons huis was de stroom weer eens uitgevallen, best balen als je je koffer nog moet inpakken, zoals twee van onze huisgenoten. Echter vanmorgen hoorden we een verhaal waar we stil van werden en we ons schaamde omdat wij hadden gebaald dat de stroomuitval ons lastig uitkwam. Esther, een mede  bewoonster van het Doingoood huis die in een ziekenhuis werkt, vertelde dat er in het ziekenhuis een meisje had gelegen die al paar dagen afhankelijk van een zuurstofpomp was. Omdat de stroom was uitgevallen en de aggregaat blijkbaar kapot was, is het meisje overleden..... Ook dat is de realiteit in Uganda. We waren er allemaal stil van. 

Vrijdag, onze laatste dag in Wakisa.

Het was best even een raar gevoel toen we op de boda stapten voor ons laatste dagje Wakisa. Gelukkig kunnen we uitkijken (wat we enorm doen) naar de komst van onze mannen, waardoor het afscheid iets minder “erg” is.

Om 9 uur kwam er een student lesgeven over dat wat de meiden nodig hebben om zich zo goed mogelijk op de toekomst voor te bereiden. Wat kun je van het heden leren om bijvoorbeeld later in je onderhoud te kunnen voorzien. Heel nuttig en mooi om te zien hoe deze student deze leerzame informatie overbracht en hoe hij de meiden aanzetten om na te denken over hun toekomst.  Wij hadden intussen tijd om nog wat laatste haakwerkjes in elkaar te zetten. 

Om 12 uur was het tijd om voorbereidingen te gaan treffen voor de lunch! In overleg met Vivian hadden we bedacht dat het een mooi afscheidsmoment zou zijn wanneer we een soort diner voor iedereen zouden laten bezorgen. Het klaslokaal werd omgetoverd tot diner zaal en de meisjes trokken hun feestjurken aan. Daarna werd het spontaan “selfie-time”, iedereen wilde met elkaar en ons op de foto. Weer een heerlijk pret moment. 

Rond 12 uur kwam er ook een vrachtwagentje de poort binnenrijden. We keken onze ogen uit wat daar uitkwam! Tafels, tafelkleden, warm houd schalen en overheerlijk eten! Met 6 man sterk werd alles opgebouwd en het feest kon beginnen! Wat hebben ze (en wij ook) gesmuld en genoten van het heerlijke eten wat was gemaakt door de cateraar. Een van de teachers, die ook allemaal waren uitgenodigd, vertelde dat voor vele meiden dit misschien wel de eerste keer was dat ze dit eten hadden gekregen. En Ik verbaas me er elke keer weer over hoeveel eten die meiden kunnen wegwerken.

Na het eten werden wij verrast door een  speech van een van de teachers en daarna door een van de meiden. Zij bedankten ons uitgebreid namens de teachers en de meiden. We hielden het niet droog.... helemaal niet toen we zagen dat er een paar meisjes met hun hoofd op de tafel zaten te huilen. Ook Vivian sprak ons toe. Wij zijn niet snel stil, maar geloof me, na zoveel lovende woorden werden zelf wij verlegen. Wat een mooie woorden en zegen voor ons en onze families hebben ze ons meegegeven! 

We hebben verteld dat we zoveel hebben kunnen doen voor Wakisa, dankzij onze achterban, de donateurs vanuit Nederland. Vivian heeft een dankwoord voor jullie gesproken. Ik hoop dat het lukt om deze boodschap te plaatsen op dit blog bij de video’s. 

Op de valreep kwam er vanmiddag een nieuw meisje binnen. 13 jaar en 2 maand zwanger van waarschijnlijk haar vader..... Wat leven we in een verknipte wereld en wat is het werk van Wakisa Ministries hard nodig!

Vanavond hebben we onze koffers ingepakt. Morgenochtend vertrekken we naar Entebbe waar onze mannen aankomen. We kunnen bijna niet meer wachten:)

We kijken met een enorm dankbaar hart terug op 3 weken Wakisa. We hebben veel mogen uitdelen, maar vooral ook heel veel terug mogen ontvangen. We voelen ons rijk gezegend, alle eer en dank aan Hem!!

Bedankt voor alle lieve, leuke reacties en we vonden het erg leuk dat jullie met ons mee wilde reizen naar Oeganda!

Onze laatste week is aangebroken.

Onze laatste week is aangebroken. Heel dubbel gevoel. Aan de ene kant zien we uit naar de komst onze mannen maar we weten ook dat we dan afscheid moeten nemen van een geweldig leuke tijd bij Wakisa Ministries.

Maar goed, we hebben nog een week voor de boeg.

Afgelopenmaandagochtendwerd ons na de dagopening en de rek en strek oefeningen medegedeeld dat er een (fulltime) lerares was ontslagen en of wij “even” de klas wilden overnemen. Daar achteraan kwam meteen de vraag, wat gaan jullie doen? Euh....eerst even nadenken??

Gelukkig hadden we in Nederland al wat dingen bedacht om te gaan doen alleen moesten we wat voorbereidingen daarvoor treffen.

Carla is toen met de meiden gaan frubbelen. Een deel moest/wilde nog kaart voor familielid maken en een ander deel had nog geen armbandje gemaakt. Zo konden we mooi de ochtend vullen. Ik was ondertussen begonnen met de voorbereidingen van de middagles. Met elkaar de namen van God opzoeken in de bijbel, de betekenis omschrijven. Met deze namen zouden we een slinger gaan maken.

Maarja.....omdat 60 rondjes tekenen best veel werk is, ben ik op zoek gegaan naar een fotokopie-shop. Ergens in de buurt bij Wakisa zou er 1 zitten. Uiteindelijk vond ik er 1 in een achteraf steegje, op de eerste verdieping aan de achterzijde van het gebouw. Ze keken best raar daar daar plots een muzungu om de hoek verscheen.

1 A4 tje in zwart/wit printen kost daar 500 UGS. 12.5 ct!! Das dan best weer duur.

In de middag hebben we gepraat over de namen van God in de bijbel en hebben ze de rondjes ingekleurd en beschreven. Het wordt een mooie slinger voor in het klaslokaal.

Halverwege de middag kwam stralende Anitah terug uit het ziekenhuis met in haar armen Emily Wamukisa (genade/zegen). Ze vertelde dat de bevalling supersnel was gegaan en reuze meegevallen was. Wat is dat een zegen, het zijn nog zulke kleine zwangere lichaampjes die een kind eruit moeten persen... blij dat het goed gegaan is.

En even later komt Anitah de klas inlopen met de mededeling, ‘ik ga naar huis’.

Nog geen 3 dagen geleden moeder geworden, loopt nu met kind op de arm de poort uit, stapt in taxibusje die haar bij een ziekenhuis afzet waar een familielid haar op komt halen om haar mee naar huis te nemen...het breekt je hart als je de kwetsbaarheid ziet. Maar ze straalde zelfvertrouwen uit. (Zie foto) Ook zij is met een dekentje en sokjes naar huis gegaan.

Maar als je denkt dat ieder zwanger meisje geholpen wordt in Wakisa dan heb je het mis. Deze middag werd er namelijk een jong meisje van 17 jaar en 7 maanden zwanger door Vivian weggestuurd.

Het meisje kwam met haar moeder naar Wakisa toe met het idee dat ze daar kon blijven. Slim als Vivian is, vroeg ze aan moeder hoelang ze al wist dat haar dochter zwanger was. Nou, enkele maanden dus. “Nou, die maanden heb je voor je dochter gezorgd, dan kun je dat de laatste twee maanden ook!”:

Wakisa Ministries is echt alleen voor meiden die door hun familie eruit zijn gegooid en die anders op straat komen te staan. Die krijgen onderdak, goed eten en hulp bij bevalling. Niet die mama die dacht slim te zijn en haar zwangere dochter te dumpen bij Wakisa zodat zij de onkosten voor de komende maanden niet zouden krijgen! Die vlieger ging niet op!

We kwamen er maandag achter dat er weer een goede besteding is gedaan met ons sponsorgeld. Het dak van het craftwinkeltje van Wakisa is gerepareerd en de 5 spiksplinternieuwe naaimachine, die al kapot waren voordat er 1 steek mee gezet was, zijn ook gerepareerd. Omdat er geen geld voor was hadden ze al die tijd geen reparateur kunnen laten komen. Top, zo snel als alles geregeld wordt! De naaimachines kunnen nu op volle toeren gaan draaien.

Thuis gekomen stond er een heerlijke schaal pasta/tonijnsalade voor ons klaar die we noodgedwongen binnen moesten opeten. Er vielen bakken met regen uit de hemel. Klinkt goed, hè, oververhitte Nederlanders!!

Dinsdag is ons huisgenootje Marjolein mee geweest naar Wakisa en konden we haar het mooie project laten zien. Maar ook de kast die klaar is. Marjolein heeft geholpen om de stickers op de dozen de plakken. En nu mogen jullie dan ook het geweldige resultaat bekijken! (Zie foto’s)

Nanda werd dinsdag (weer) voor de leeuwinnen gegooid...”aunti, Will you do the Devotion?” Lieve mensen, snappen jullie niet dat wij Nederlanders ook iets voorbereidingstijd nodig hebben?? Schakelen en doorgaan. De voetwassing van Jezus bij Zijn discipelen was hetgeen ik besproken heb. Past mooi bij ons idee voor komende donderdag. Hoor je meer over in ons laatste blog.

Deze dag bleek er tot 11 uur geen teacher te zijn dus de ochtend gymnastiek werd dit keer gegeven door Carla. Hoofd, schouder, knie en teen, knie en teen! Beweging genoeg in dit lied, zeker als Carla bedenkt om het tempo flink op te voeren, pfffff

De meiden hebben daarna hun Zoo ervaring uitgeschreven op papier en er mooie tekeningen bij gemaakt.

Na de lunch zou de teacher naai les geven en wij zouden een paar anderen een haarbanden laten breien of haken.

Halverwege de middag zagen we dat de teacher met 1 andere meisje achter naaimachine zat, de rest van de meiden zaten om ons heen!

We hadden om 5 uur de pijp helemaal leeg. Pannenkoeken eten (uiteraard met verse ananas) en verder niks meer dan de bank!

Oja, die dag kwam Shadira met haar baby Devine terug uit het ziekenhuis. Dat is baby nummer 3!

Woensdag was daarentegen een rustige dag. Er was een teacher en die heeft de hele dag de meiden onder zich genomen. Hierdoor konden we nog wat laatste klusjes oppakken. Onder andere het kantoortje veranderd zodat het gezelliger oogt en praktischer is.

Wat wel grappig was, is dat we er dinsdag achter kwamen dat baby Elisabeth, 14 dagen oud, nu katoenen luiers draagt en geen papieren pampers meer. Alleen dat kleine ding was elke keer nat. Bleek dat de katoenen luier helemaal niet goed werd omgedaan.

Dus vanmiddag hebben we les gegeven in baby luiers vouwen en aantrekken.

Gewapend met twee theedoeken en twee plastic varianten van Elisabeth en Devine, zijn we aan de slag gegaan en hebben we ze laten oefenen. Wat een lol hebben we gehad. Zeker als het hoofdje op de tafel klapte of de luier op z’n kop onder de baby werd gelegd. Er kwamen drie aunties kijken, zij wilden zelf ook oefenen. Want blijkbaar kende ook zij deze manier van newborn luier vouwen niet. Al met al een relax dagje, nog even na het werk in de zon gelegen om daarna met het Doingoood team een hapje eten buiten de deur te hebben gedaan.

Morgen nog een leuke activiteit en vrijdag nemen we, op wel heel leuke manier afscheid van dit geweldige project en lieve leuke meiden!

Maar dat de volgende keer!

Weekendje Mukono!

Voor dit weekend hadden we het plan opgevat om naar Noah’s Ark Children Ministry in Mukono te gaan. Dit huis, waar Nanda meerdere keren vrijwilligerswerk heeft gedaan, biedt een thuis voor meer dan 170 weggegooide, achtergelaten en mishandelde kinderen. Anouk en Eva hoorden van ons plan en wilden graag mee. Super leuk natuurlijk. We hadden keurig een taxi geregeld die ons om half 10 op zou halen..... Na meerdere telefoontjes en beloften dat hij er echt “bijna” was arriveerde hij om kwart voor 11. En raad eens wat... konden nóg niet vertrekken. Nadat wij ingestapt waren ging de motorkap open en moest er ergens nog water toegevoegd worden. Jullie begrijpen dat ons vertrouwen met de minuut afnam. Met ons laatste restje vertrouwen gingen we uiteindelijk op weg. En het kwam goed, na ruim anderhalf uur werden we afgezet bij onze eerste bestemming. African Village, vlakbij Mukono, waar we eerst lekker gingen ontspannen bij het zwembad voordat we naar Noah’s Ark zouden gaan. Helaas was het onderweg gaan regende en daarom hebben we eerst (heel vervelend) een kop cappuccino gedronken met overheerlijke koek! Omdat we niet konden kiezen hebben we 6 verschillende koeken uitgezocht en er een mes bij gevraagd:)

Na deze heerlijke “lunch” werd het droog en kwam de zon tevoorschijn, tijd voor het zwembad!

Na een paar uurtjes zonnen, zwemmen, kletsen en lezen zijn we met een matatto busje naar Noahs ark vertrokken. Dit is het goedkoopste openbaar vervoer in Uganda. Voor een rit van ruim een uur betaal je ongeveer 50cent. Comfortabel is het niet echt, maar wel hilarisch om mee te maken. 20 man in een busje die voor 9 bedoeld is. Je kunt je vast voorstellen wat er moet gebeuren wanneer er iemand vanaf de achterbank uit wil uitstappen:)

Noahs Ark was voor Nanda een heerlijk weerzien van bekenden. Één van de aunties (Jessica) kwam luid gillend op haar af gerend! Een aantal jongens vroegen direct: “Where is uncle Jan?” Voor ons (Eva, Anouk en Carla) heel handig dat Nanda ons rond kon leiden en van alles kon vertellen. Na een heerlijke nacht in een ruim huis, met op de achtergrond het geluid van apen en krekels en op het plafond gekko’s, hebben we zondagmorgen in de zon genoten van koffie, bananen en ananas. Dat leek ons een goed moment om alvast een stukje voor het blog te typen...... Oeps.... waar is de IPad?? Binnen een minuut wist ik waar mijn iPad was gebleven. In African Village, onder het matje, bij het zwembad en dus vergeten..

Grrrrrrr. Nanda had al snel een telefoonnummer van African Village gevonden en gelukkig hadden ze de iPad gevonden en voor ons bewaard! Pffff, gelukkig. Toen zijn we maar even met z’n tweeën op de boda naar African Village gegaan. We dachten dat we met driekwartier weer terug zou zijn. Dit werd (heel Afrikaans) 2 uur! Degene die wist waar de IPad was, zat in de kerk, dus daar moesten we eerst op wachten. Vervolgens kon de boda, waar we met z’n tweeën achterop zaten, het gewicht van deze 2 muzungu’s niet aan met als gevolg........ een lekke band! Daar sta je dan. Gelukkig stopte er bijna direct een andere boda waarop we overgestaptzijn. Uiteindelijk zijn we weer veilig bij de andere meiden gearriveerd die nog heerlijk relaxed bij Noahs Ark zaten. Noah’s Ark is een prachtig project, met op het terrein onder andere een school, een kerk en een ziekenhuis. Indrukwekkend om de verhalen te horen van de kinderen die hier wonen. Velen sterk ondervoed gevonden in het openbare riool of gevonden bij een pompstation en binnengebracht door de politie. We zijn onder de indruk....

In de loop van de middag zijn we weer terug richting Kampala gegaan. Onderweg hebben we nog een paar verschillende craftmarktjes aan gedaan. Uiteindelijk waren we rond 17 uur weer terug in het Doinggoodhouse na dit leuke gezellige weekend!

Einde van week twee

Woensdag

Betrapt.....

Omdat onze energie een beetje opgeladen moest worden hadden we gisteravond de wekker maar eens niet gezet. Toen we ons woensdagochtend rond half 9 uit bed hadden gehesen en koffie wilde zetten, stond plots Joris (coördinator Doingoood) in de woonkamer! Hij was van plan om ons bij Wakisa te gaan bezoeken en dan daar de tussenevaluatie te houden. Echter trof hij ons thuis aan, in pyjama en met de haren kriskras op de kop! Oeps... dan doen we hier de Tussenevaluatie maar!

Joris is nog even meegegaan naar Wakisa om nog even daar te kijken hoe het ging. We kwamen het klaslokaal binnenlopen en daar troffen we iets aan! We geloofden niet wat we zagen.... de kast!!! De kast, waar maandag de maten voor zijn opgenomen, stond nu al in het klaslokaal! Echt prachtig mooi geworden! Deze kast die we hadden laten maken van het donatiegeld uit Nederland. En wat zijn de meiden, de aunti's en de teachers er blij mee! Zodra we plastic bakken hebben gekocht, kunnen we beginnen met het sorteren en ordenen van alle meuk die er rondslingert. Wordt vervolgd.....

‘s Middags hebben we Vivian (de ontzettend lieve, zachtaardige ‘moeder Teresa’ en directeur van Wakisa) ook van een andere kant meegemaakt. Ze had namelijk gehoord dat er een van de meisjes gepest werd en dit meisje had aangegeven dat ze wilde weglopen omdat ze werd gepest. Met niet misverstaande woorden heeft ze laten weten dat pesten in Wakisa niet is toegestaan en niet getolereerd wordt! De “president” (degene die de meiden groep aanvoert) werd gevraagd wie de pesters waren. Toen zij niet kon zeggen wie de pesters waren omdat ze het niet wist, moest het meisje in kwestie zelf de “pesters” aanwijzen. Kromme tenen kregen we ervan, er waren namelijk 4 meiden die werden aangewezen! Alle 4 moesten ze naar de kamer van Vivian gaan, waar het gesprek werd voortgezet. Maar voordat gesprek werd gehouden maakte Vivian het duidelijk dat als ze weer zou merken dat er gepest werd, zou ze de pester er eigenhandig over de muur zou gooien, oeps....En dat doet ze!

‘s Avonds zijn we weer met alle vrijwilligers uit eten geweest en hebben we gezellig verhalen uitgewisseld.

Donderdag

Bepakt en bezakt stapten we op de boda, op naar een nieuwe dag Wakisa! Vandaag gaan we met de meiden kaarten maken, waarvoor we heel wat creatieve spulletjes in de koffer hadden meegenomen. Na de ochtendgymnastiek (deze keer basketballen met dikke buiken) hebben we uitgelegd wat de bedoeling was en mochten ze een blanco kaart uit zoeken en gaan bedenken voor wie ze een kaart wilden maken. Een aantal maakten het voor hun baby, maar veel meiden kozen er ook voor om een kaart te schrijven voor een familielid. We waren tot tranen toe geroerd toen we lazen wat ze er op schreven..... van liefdesverklaringen aan hun moeder of baby tot schuldbekentenissen en vragen om vergeving. Zó indrukwekkend! Ze zijn vervolgens heel inspannend bezig geweest met het kleuren, beplakken en versieren van de kaarten. Met glitters, kantjes, stickers enz. Prachtige kaarten zijn het geworden!

Toen het tijd was voor de lunch zijn wij op een boda gestapt richting een shoppingmall om plastic bakken voor de kast te kopen. Inmiddels hebben we ook gezien dat het whiteboard, wat heel intensief wordt gebruik, een paar keer per dag in elkaar stort dus ook die stond op ons boodschappenlijstje. Nadat we de bakken hadden gekocht hebben we een Uber geregeld die zo aardig was om ook nog met ons op zoek te gaan naar een whiteboard. Hij maakte zich wel enigszins zorgen of deze ook nog in zIjn al volgepropte (niet al te grote) auto zou passen. Wij verzekerden hem dat dit ging passen. Zo niet dan mocht hij Nanda met bord en al op het dak vastbinden. Schuddend van het lachen verzekerde hij ons dat we veel bekijks zouden krijgen, een mzungu vastgebonden op het dak van zijn auto! Gelukkig was het niet nodig, Carla bleek erg lenig en met haar benen in de nek, heb je in 1x veel meer plek in een auto!

‘s Avonds is Nanda met de meiden op stap geweest. Eerst eten bij Krub, waar je voor ongeveer €3 heerlijk kunt eten. Vervolgens nog even bij Big jim’s geweest. Een uitgaansgelegenheid waar je een mengelmoes van culturen tegenkwam. Carla heeft heerlijk een avond alleen op de bank gezeten. Relaxen onder het genot van een heerlijk muziekje en natuurlijk nog een aantal babysokjes in elkaar zetten.

Vrijdagochtend begon met een flinke regenbui die lang aanhield. De twijfel sloeg toe of we wel naar Wakisa konden rijden. Echter wilden we deze dag niet missen. Dus gehesen in een plastic poncho en een vest en sjaal, zijn we toch op de Boda gestapt. Anouk, 1 van onze huisgenoten, kon echt niet naar haar project omdat het door de regen onbereikbaar is. Daarom is zij meegegaan naar Wakisa.

Deze ochtend wilde we de rompertjes beschilderen die we gedoneerd hadden gekregen. Ook hierin moesten de meiden op gang gebracht worden. Maar toen ze door hadden wat de bedoeling was, gingen ze los in creativiteit. De foto’s laten zien hoeveel creativiteit er in de groep is!

Om 2 uur hebben we een paar ‘verlof uren’ opgenomen. Samen hebben we eerst een kop lekkere koffie gedronken en daarna zijn we naar een craftmarkt gelopen. Wat mooi spul aangeschaft en daarna wilde we onze handen en voetjes verwennen. Want die waren me toch een partij vies! Die vonden we in winkel complex met allerlei gangetjes en winkeltjes. Daar was een ‘beautysalon’. Een Oegandese dan wel te verstaan. De foto’s laten zien dat het een gedateerde salon was maar waar het vreselijk gezellig was en we een super goeie behandeling van 2 uur kregen voor omgerekend €7.50 per persoon!!

Toen onze voeten en handen poedelig zacht en schoon waren hebben we nog een hapje gegeten.

Rond 9 uur kwamen we in een pikdonker huis aan omdat de stroom weer was uitgevallen. Zo fijn dat er een zaklantaarn op onze telefoon zit zodat je in ieder geval het sleutelgat kan vinden;). Met kaarsjes aan hebben we nog even nagekletst en onze verhalen op het blog gezet waarna we als dankbare mensen in slaap vielen!

Zo, onze tweede week is voorbij. Nog een week en dan vliegen onze mannen deze kant op. Ja, ondanks onze avonturen die we meemaken, missen we ze steeds meer.

Tot gauw weer, mede reizigers!

Wat een mooie dag!

Wat een prachtige dag weer. Dinsdagochtend waren we al vroeg in de veren (06:30) omdat de bussen om 8 uur zouden arriveren. Maar als je denkt dat wij vroeg uit de waren, dan heb je het mis. De meiden waren al om 5 uur opgestaan om het eten voor die dag te maken. Echter toen wij om kwart voor 8 arriveerden moesten de worstjes nog gebakken worden en de aardappelen nog in de frituur gegooid worden. Wat een hectische toestand was het, zeg! De meiden wilden, nadat ze klaar waren met koken, natuurlijk ook nog hun mooiste kleren aantrekken. Omdat we toch zo snel mogelijk wilde vertrekken ben ik maar naar de slaapzaal/douche ruimte gegaan om de meiden daar op te laten schieten. De Bh’s vlogen rond en de dikke buiken holden door elkaar, bij de ene moest ik de rits ophoog trekken en bij de ander de voeten nog snel insmeren omdat ze er door de dikke buik zelf niet meer bij kon. En ondertussen: “girls, go go go’!! Ondertussen was Carla in de keuken de, blijkbaar nog bevroren, worstjes uit elkaar aan het trekken en de boordevolle potten en pannen in de auto klaar te zetten. Kortom, 8 uur vertrekken moet je ruim bekijken, Afrikaanse tijd”.

Maar toen we eenmaal in de bus zaten, was het een gezellige boel! Na 1,5 uur rijden kwamen we aan bij de Zoo in Entebbe. Daar hebben we eerst geplast (tja...zwangere vrouwen hè) en daarna wat water en een pakje koekjes gegeten.

In 1 groep zijn we met elkaar langs de dieren gelopen maar het tempo werd steeds langzamer. Je zal maar met 40 weken in temperatuur van 30 graden door de dierentuin lopen...

Maar deze meiden deden het wel. En zo lief, ze ondersteunde degene die het zwaar hadden. Rond 1 uur zijn we weer teruggelopen naar de bussen waar het eten in stond te wachten. De meiden gingen keurig in een rij staan zodat ze rijst, wittekool, worstje en een stuk koe (ja echt!) opgeschept kregen.

Na de lunchen zijn we nog een klein stukje gaan lopen naar het strand van Lake Victoria dat bij de dierentuin hoorde. En daar zouden we nog heerlijk relaxen of wat slapen, dachten we..

Je geloof het niet, maar toen de voetballen en springtouwen te voorschijn kwamen kwam de energie spontaan weer naar boven. Zelfs de 40 weken-meiden sprongen hun rondjes in het springtouw alsof het niks was. Tegen 3 uur zijn we weer richting de bussen gelopen. Maarja.... weer allemaal plassen. Daardoor hadden we geen tijd meer om naar het vliegveld te gaan. Helaas, maar soms is het niet anders. Terwijl de bus ons dichterbij huis bracht, vielen de ogen bij sommige dicht. Nagenietend van een mooie dag.

Tegen 5 uur waren we weer veilig en wel aangekomen bij Wakisa.

Het was zeker weten, een mooie dag!

Een nieuwe week

Zondag, feest in Oeganda! Carla vierde namelijk haar verjaardag. De kamer hadden we versierd en ook nog een bloemenslinger voor om haar nek geregeld. Na een frisse douche hebben we met elkaar ons ontbijt buiten opgegeten. Verse zelfgemaakte smoothie, geroosterd brood en gebakken ei met tomaat. Hierna zijn we met onze huisgenoten naar Wototo Church geweest. Wototo Church is een vrij westerse evangelische kerk waar flink wat Oegandese maar ook blanken naar toe komen. Onze huisgenoten waren zeer nieuwsgierig en wilde graag met ons mee om “zo’n gospelkoor te horen’”. Ik kan zeggen dat we na 1.5 uur allemaal, met uitgelopen mascara’s, zeer onder de indruk uit de kerk kwamen. Die dienst gaf ons naderhand stof tot mooie gesprekken.

Na de dienst zijn we met ons vieren op de Boda naar Cassia Lodge geweest. Ruim 3 kwartier rijden. Het ligt op een prachtige plek, bovenop een heuvel met schitterend uitzicht, met een zwembad en met... regen.

Helaas...dus eerst wat geluncht en daarna toch nog wat zon kunnen pakken toen de regenbui voorbij was.

Thuisgekomen zijn we, rozig van de indrukwekkende maar ook van de ontspannen dag, op de bank neer gevallen. Wat een mooie dag!

Vandaag hebben we weer een frisse start van de week gehad bij Wakisa. Zodra we binnen waren zijn we op zoek gegaan naar Hildah die donderdag haar baby heeft gekregen. Vrijdag moest ze terug naar het ziekenhuis omdat de baby een infectie had. Ook schoot de melk niet toe. Zowel Carla als ik hebben die dag enkele keren bij Hildah gezeten. Soms om de baby vast te houden maar ook om met Hildah te bidden en haar te troosten toen ze huilend tegen haar baby zei:” sorry baby that i can not give you milk. I am so sorry”. We hebben haar onze cashewnoten gegeven en wat donkere melk. Van de noten weet ik uit ervaringen in het verre verleden dat noten een goede melkproductie geven.

Maar gelukkig vandaag, maandag, was ze weer terug bij Wakisa! En we zagen dat er nu een moeder voor ons stond! Wat een verandering was er in deze mooie jonge vrouw gekomen! De melk was er volop, de infectie was weg en vandaag ging ze naar huis! Met baby Elisabeth Maleika. (Vrij vertaald angle(engel)

Hildah was enorm blij met het dekentje en de sokjes die mijn lieve moeder van 82 jaar als afleiding had zitten breien de afgelopen maanden.

Na de koffietijd zijn we met teacher Jane en een chauffeur naar de supermarkt gegaan om boodschappen te doen. Morgen gaan we namelijk met de meiden in een bus naar de dierentuin in Entebbe! Was waren de meiden blij toen ze dat vandaag te horen kregen.

Dus wij hebben 10 kg aardappelen, 4 witte kolen, 5 kg tomaten en uien gekocht op de plaatselijke markt. Ook hebben we daar vlees gekocht. Voor de lezers met zwakkere maag, sla deze fotoserie maar even over, hahaha

De bloedvlekken in Carla’s rok zijn er gelukkig uit gegaan in de handwas!!

In een supermarkt hebben we ook nog kleine worstje en flesjes water en frisdrank gekocht. Wat een feest zal dat morgen voor ze zijn. Maar...dan moet er nog wel wat gebeuren. Namelijk het eten klaar maken. Dus toen wijom 5 uurweg gingen waren de meiden druk bezig met piepers jassen en witte kool fijn snijden.

Morgenochtendop tijd eruit, de bus is erom 8 uur. Welterusten!

De vrijdag en het weekend in Kampala

De vrijdag begon weer met een heerlijke devotion-tijd samen met de meiden van Wakisa. Onder begeleiding van de Djembe. Leuk om te horen dat er voor ons soms nog wat bekende liederen tussen zitten.

Na de gebruikelijke ochtendgym zijn Nanda en ik een magazijn ingedoken om koffers, dozen en zakken uit te zoeken. Van Vivian kregen we alle ruimte om te ordenen en weg te doen wat niet meer bruikbaar is. Hierna zijn we, in luxe auto, door de chauffeur van Vivian afgezet bij een grote supermarkt waar we op zoek zijn gegaan naar kasten en bakken om de spullen in het klaslokaal wat beter te organiseren. De kasten blijken in de winkels heel duur te zijn en aangezien we de gedoneerde euro’s zo goed mogelijk willen besteden gaan we op zoek naar een timmerman die een grote kast met planken kan maken.

Rond 2 uur waren we terug bij Wakisa waar we bijna werden overvallen door de meiden

“Aunti Nanda....... aunti Carla...... can you help me.... and me..... and me....” ?

Kortom, we konden weer volop aan de slag om ze te helpen met het breien en haken van de baby sokjes! Om 17 uur werden we “vriendelijk toch dringend”verzocht om naar huis te gaan zodat de meiden hun andere huishoudelijke taken konden gaan doen. Zolang wij in de buurt zijn, zijn ze hiervoor moeilijk te motiveren. We hebben een aantal sokjes mee naar huis genomen om ze in elkaar te zetten, want daar komen we bij Wakisa niet aan toe.

Weer thuis heeft Nanda heerlijke pompoen soep gemaakt, wat we met brood en guacamole hebben gegeten.

Het plan was om ‘s avonds naar een salsa avond te gaan, maar de Uber (soort taxidienst waar we gebruik van maken als het donker is) werkte niet echt mee waardoor we dit maak geskipt hebben.

En dan is het weekend..... de eerste week is omgevlogen. Nu heerlijk tijd om even bij te komen, verhalen uit te wisselen en te genieten van dit prachtige land.

Zaterdagmorgen zijn we naar de Craft market (toeristische markt) geweest en vanmiddag heerlijk gerelaxt in de tuin bij “ons” huis. Vanavond met z’n zessen uit eten geweest bij Café Java. Aan eind van de maaltijd, toen het dessert en koffie geserveerd werden, kwam al het bedienend personeel met trommels, toeters en bellen naar onze tafel toe, al zingend “Happy birthday dear Carla”. Superleuk en zo lief geregeld door de meiden!

Maar onze dag zat er nog niet op, zoals we merkten toen we in de taxi naar huis zaten. We dachten snel en veilig naar huis te gaan met de Uber maar dat liep wat anders. We waren net op weg toen de auto begon te pruttelen en stoten. De chauffeur begon aan wat knoppen te drukken en de auto aan en uit te zetten. Maar....de auto stond stil.

Wat nu? Het advies van iedereen hier in Kampala is om niet in het donker op straat te staan/ lopen. En nu stopte onze auto ermee! Moeten we echt op pad naar andere taxi?

Nee de chauffeur wist wat het probleem was. Hij was blijkbaar zojuist opgelicht bij het tankstation. Gemengde benzine van slechte kwaliteit was de oorzaak!

Maar...de chauffeur liet een Boda driver met een jerrycan naar tankstation rijden en toen deze terugkwam had ie ook een leeg waterflesje bij zich. Ach ja, met de bodem eruit is dat ook een trechter. En zo kreeg hij de auto weer aan de praat en kon hij ons veilig thuis afzetten!

Morgen weer een nieuwe dag met waarschijnlijk nieuwe avonturen!