Onze laatste week is aangebroken. Heel dubbel gevoel. Aan de ene kant zien we uit naar de komst onze mannen maar we weten ook dat we dan afscheid moeten nemen van een geweldig leuke tijd bij Wakisa Ministries.

Maar goed, we hebben nog een week voor de boeg.

Afgelopenmaandagochtendwerd ons na de dagopening en de rek en strek oefeningen medegedeeld dat er een (fulltime) lerares was ontslagen en of wij “even” de klas wilden overnemen. Daar achteraan kwam meteen de vraag, wat gaan jullie doen? Euh....eerst even nadenken??

Gelukkig hadden we in Nederland al wat dingen bedacht om te gaan doen alleen moesten we wat voorbereidingen daarvoor treffen.

Carla is toen met de meiden gaan frubbelen. Een deel moest/wilde nog kaart voor familielid maken en een ander deel had nog geen armbandje gemaakt. Zo konden we mooi de ochtend vullen. Ik was ondertussen begonnen met de voorbereidingen van de middagles. Met elkaar de namen van God opzoeken in de bijbel, de betekenis omschrijven. Met deze namen zouden we een slinger gaan maken.

Maarja.....omdat 60 rondjes tekenen best veel werk is, ben ik op zoek gegaan naar een fotokopie-shop. Ergens in de buurt bij Wakisa zou er 1 zitten. Uiteindelijk vond ik er 1 in een achteraf steegje, op de eerste verdieping aan de achterzijde van het gebouw. Ze keken best raar daar daar plots een muzungu om de hoek verscheen.

1 A4 tje in zwart/wit printen kost daar 500 UGS. 12.5 ct!! Das dan best weer duur.

In de middag hebben we gepraat over de namen van God in de bijbel en hebben ze de rondjes ingekleurd en beschreven. Het wordt een mooie slinger voor in het klaslokaal.

Halverwege de middag kwam stralende Anitah terug uit het ziekenhuis met in haar armen Emily Wamukisa (genade/zegen). Ze vertelde dat de bevalling supersnel was gegaan en reuze meegevallen was. Wat is dat een zegen, het zijn nog zulke kleine zwangere lichaampjes die een kind eruit moeten persen... blij dat het goed gegaan is.

En even later komt Anitah de klas inlopen met de mededeling, ‘ik ga naar huis’.

Nog geen 3 dagen geleden moeder geworden, loopt nu met kind op de arm de poort uit, stapt in taxibusje die haar bij een ziekenhuis afzet waar een familielid haar op komt halen om haar mee naar huis te nemen...het breekt je hart als je de kwetsbaarheid ziet. Maar ze straalde zelfvertrouwen uit. (Zie foto) Ook zij is met een dekentje en sokjes naar huis gegaan.

Maar als je denkt dat ieder zwanger meisje geholpen wordt in Wakisa dan heb je het mis. Deze middag werd er namelijk een jong meisje van 17 jaar en 7 maanden zwanger door Vivian weggestuurd.

Het meisje kwam met haar moeder naar Wakisa toe met het idee dat ze daar kon blijven. Slim als Vivian is, vroeg ze aan moeder hoelang ze al wist dat haar dochter zwanger was. Nou, enkele maanden dus. “Nou, die maanden heb je voor je dochter gezorgd, dan kun je dat de laatste twee maanden ook!”:

Wakisa Ministries is echt alleen voor meiden die door hun familie eruit zijn gegooid en die anders op straat komen te staan. Die krijgen onderdak, goed eten en hulp bij bevalling. Niet die mama die dacht slim te zijn en haar zwangere dochter te dumpen bij Wakisa zodat zij de onkosten voor de komende maanden niet zouden krijgen! Die vlieger ging niet op!

We kwamen er maandag achter dat er weer een goede besteding is gedaan met ons sponsorgeld. Het dak van het craftwinkeltje van Wakisa is gerepareerd en de 5 spiksplinternieuwe naaimachine, die al kapot waren voordat er 1 steek mee gezet was, zijn ook gerepareerd. Omdat er geen geld voor was hadden ze al die tijd geen reparateur kunnen laten komen. Top, zo snel als alles geregeld wordt! De naaimachines kunnen nu op volle toeren gaan draaien.

Thuis gekomen stond er een heerlijke schaal pasta/tonijnsalade voor ons klaar die we noodgedwongen binnen moesten opeten. Er vielen bakken met regen uit de hemel. Klinkt goed, hè, oververhitte Nederlanders!!

Dinsdag is ons huisgenootje Marjolein mee geweest naar Wakisa en konden we haar het mooie project laten zien. Maar ook de kast die klaar is. Marjolein heeft geholpen om de stickers op de dozen de plakken. En nu mogen jullie dan ook het geweldige resultaat bekijken! (Zie foto’s)

Nanda werd dinsdag (weer) voor de leeuwinnen gegooid...”aunti, Will you do the Devotion?” Lieve mensen, snappen jullie niet dat wij Nederlanders ook iets voorbereidingstijd nodig hebben?? Schakelen en doorgaan. De voetwassing van Jezus bij Zijn discipelen was hetgeen ik besproken heb. Past mooi bij ons idee voor komende donderdag. Hoor je meer over in ons laatste blog.

Deze dag bleek er tot 11 uur geen teacher te zijn dus de ochtend gymnastiek werd dit keer gegeven door Carla. Hoofd, schouder, knie en teen, knie en teen! Beweging genoeg in dit lied, zeker als Carla bedenkt om het tempo flink op te voeren, pfffff

De meiden hebben daarna hun Zoo ervaring uitgeschreven op papier en er mooie tekeningen bij gemaakt.

Na de lunch zou de teacher naai les geven en wij zouden een paar anderen een haarbanden laten breien of haken.

Halverwege de middag zagen we dat de teacher met 1 andere meisje achter naaimachine zat, de rest van de meiden zaten om ons heen!

We hadden om 5 uur de pijp helemaal leeg. Pannenkoeken eten (uiteraard met verse ananas) en verder niks meer dan de bank!

Oja, die dag kwam Shadira met haar baby Devine terug uit het ziekenhuis. Dat is baby nummer 3!

Woensdag was daarentegen een rustige dag. Er was een teacher en die heeft de hele dag de meiden onder zich genomen. Hierdoor konden we nog wat laatste klusjes oppakken. Onder andere het kantoortje veranderd zodat het gezelliger oogt en praktischer is.

Wat wel grappig was, is dat we er dinsdag achter kwamen dat baby Elisabeth, 14 dagen oud, nu katoenen luiers draagt en geen papieren pampers meer. Alleen dat kleine ding was elke keer nat. Bleek dat de katoenen luier helemaal niet goed werd omgedaan.

Dus vanmiddag hebben we les gegeven in baby luiers vouwen en aantrekken.

Gewapend met twee theedoeken en twee plastic varianten van Elisabeth en Devine, zijn we aan de slag gegaan en hebben we ze laten oefenen. Wat een lol hebben we gehad. Zeker als het hoofdje op de tafel klapte of de luier op z’n kop onder de baby werd gelegd. Er kwamen drie aunties kijken, zij wilden zelf ook oefenen. Want blijkbaar kende ook zij deze manier van newborn luier vouwen niet. Al met al een relax dagje, nog even na het werk in de zon gelegen om daarna met het Doingoood team een hapje eten buiten de deur te hebben gedaan.

Morgen nog een leuke activiteit en vrijdag nemen we, op wel heel leuke manier afscheid van dit geweldige project en lieve leuke meiden!

Maar dat de volgende keer!